niet langer de lange witte lege weg
niet langer in looppas over de van witheid
en gebroken glas glanzende stenen
nu de zonnige strandboulevard
nu de brug geliefd door toeristen
nu het vredige autoluwe plein
nu de zingende kerk
nu de van licht en ongeduld trillende luchthavenhal
nu de luid swingende klappende theaterzaal
nu de in avondzon versteende terrassen
nu de gebroken klok
etalages vol speelgoedmensjes
niets dat opvalt tot de versplinterende knal
niets dat opvalt tot de versplinterende knal
niets dat beroert tot de razende rolbliksem
niets dat verrast tot het mechanische geratel
niets dat kraakt tot de raket inslaat
stilte vult een spleet
lichamen lukraak uitgelegd kunstzinnig
ter ere van het alziende oog
helden zinken over een richel van ruimtetijd
bloedvlekken op de rokken van god
____________________________
Uit: Verstrengelingen, UitgeverijP,
Leuven, 2024
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties worden na controle geplaatst