waagschaal

onder de lange jurk draagt zij 

niets, haar lichaam voldoende 

lectuur voor lip en vingertop 

huid vol exotische braille 

zij haalt hem hoger op 

speelt het spel met nieuwe codes 

draait zich naar een ander licht 

hij volgt woordeloos in het spoor 

zij voert onschuld op met 

de kleine gebaren van een meisje 

alsof ze touwtje springt tussen 

toen en nu, haar en hem 

hij tast tussen rimpelige lakens 

naar een baken, gaat vingers 

achterna, kantelt met haar naar 

een overkant, wast zich wit 

valt verlost van overwicht op  

de laatste regel van het gedicht

onderhandeling

onder de onderhandelingstafel 

hoort een langharig rood tapijt 

alsof voeten in bloed gedrenkt 

wie aanschuift ontdekt in sterk 

uitvergrote foto’s rondom rood gevlekte 

onderdelen die wel van mensen moeten zijn 

het ingezonken besef kleurt wangen 

legt een wrang gewicht op de lichamen 

elegant verpakt in donker maatpak 

er hangt een vreemde ruis in de lucht 

waarin ze pas na lange tijd half verstomde 

vervormde stemmen herkennen 

na onmeetbaar verloop weegt stilte 

zo zwaar dat iemand onwillekeurig breekt 

spreekt met de gebroken eidooier nog in de mond 

komen ze met zuinige steltwoorden 

tot overeenkomst, waaronder handtekeningen 

onleesbaar als bliksemschichten voor het onweer 

de grootste overwinning tenslotte 

de erkenning van de nederlaag

bladhemel

de benen van de letter 

u kunt elke kant op 

koprol over een blad 

hij op de top van het ene 

been kijkt wat er op het 

andere staande of gaande

met dichtgeknepen ogen en open mond 

maakt hij een uitdraai van een plan 

loodjeslijst met alleen sterretjes 

denk de hemel op het blad