bericht

het is de tweede dag van de maand
in elke adempauze spaart hij stilte
tussendoor druppelt geluid aan

de boor van de buur
zijn doffe gehamer klinkt
uit de tuin als uit een kamer

de kale takken houden zich gedeisd
een breed leger ter plaatse rust
wacht op bevelen van wind

smet ligt in hinderlaag om de hoek
stappers steken snel de straat over
glimlach, handgroet is groot genoeg

woorden tijdelijk overbodig
niemand weet wat op lippen parelt
wat adem draagt achter het masker

gesprek een mogelijk vonnis
de stereotiepe taal van eendere woorden
in altijd hetzelfde doodsbericht

leven op een bierviltje

zo heerlijk onvoorspelbaar voorspelbaar

bier verhoogt zwaarte en geeft kracht

aan ideeën die rijzen als zoete broodjes

in de oven van zijn schuimende hoofd

met zwierige vingers tot blad

voelt hij zich stevig als een boom

zolang hij zit, maar verliest al

bij de eerste stap elk evenwicht

blijft dan ook best boom

gewoon met twee benen geworteld

vergroeid met de stoel en met het

houten tafelblad als enige laatste horizon

misschien schijnt de zon wel of de maan

even telt niets meer af

hij boert hemels op bij elk

woord een parel op de lip

licht breekt als diamant zolang

het schuim in zijn glas niet is verzwolgen 

Liter 98: 4 gedichten, waaronder 'verveld'

Uit het Nederlandse literaire tijdschrift Liter (nr. 98, juni 2020, pp. 68-71), opgenomen in de bundel Schetsboek (18/06/2022)

routebeschrijving

er is een weg van jou naar mij
als van Parijs naar Rotterdam
door je handen gaat geen blauwer
bloed maar een niet te benoemen gloed
die jou met mij omarmt, verwart

in het huis op een lage duin ligt
in de ondergaande zon geluk duur gekelderd
is verleden in de lange gang gevloerd
waar je jezelf verbannen legt gekromd
als een komma voor een onbekend zinsverband

aan de kale wanden hangen dromen
weggedroomd en in je stap mijmert
een meisje met de herfst een bang
vermoeden op de appelwangen, de stip
tussen oog en wenkbrauw van engelen betekend

zo onhelder als ongeslepen kristal
de tekenen van een gedachte tijd
waarin voor alles tijd te over zou zijn
en zorgen staan voor een zorgeloos ’s anderendaags

waar oude meisjes nog immer op jonge wijsjes
dansen en dromen waarachtig op de wanden
geschilderd staan in dezelfde
mijn andere
taal

Uit: Poëziekrant 2020, 1 en Grote Gevoelens, uitgeverijP,

meccano met moeder

je stem was muziek 
een geruststellend deuntje 
waarop ik groots kon spelen 
het paard van verbeelding vrije teugel laten  

met de rood-groene meccano had ik 
de bouwstenen van het leven in mijn hand 
bouwde torenhoog tot boven de zitbank 
vol kinderlijk geloof en vertrouwen 
in het spel dat ik leefde 

met die stem van jou in mijn ijle hoofd 
zit ik hier nog op de krakende stoel 
de werktafel door boeken omwald 

nauwelijks plaats voor dit blad 
waarop ik altijd je kind 
moeizaam met de meccano van taal speel 
zoek naar de paar cruciale stukken 

opgelost in de onmetelijke tuintjes van mijn jeugd

Niet in Grote Gevoelens (3)

Sommige verzen halen de bundel niet of worden last minute geschrapt om het aantal pagina's te beperken. Onder het label 'Gesneuveld' vind je de komende tijd een aantal ervan op deze blog. Een derde vers dat Grote Gevoelens niet heeft gehaald:

verhaal 

zij heeft zo’n hoofd
je kunt er alles op zetten
het maakt haar mooier
tovert een pispot tot kroon

hij snijdt de lijst voor haar foto

een trofee aan de wand
trouvaille en geheugensteun tegen de tijd
die onder hun voeten verglijdt

haar vel gekrast door de som van jaren

de laatste leugen uit de lakens gelucht

liggen is in stilte gebonden

sprakeloos ritueel van slaap

tot de dag hen verlost

uit de nachtelijke verlamming

ze wiegend in breekbare gebaren

hun bedding verlaten in die finale logica

van de cirkel die sluit

een amen als samen-

vatting van hun verhaal

Niet in Grote Gevoelens (2)

Sommige verzen halen de bundel niet of worden last minute geschrapt om het aantal pagina's te beperken. Onder het label 'Gesneuveld' vind je de komende tijd een aantal ervan op deze blog. Alvast een tweede vers dat Grote Gevoelens terecht niet haalde:

geheugenjeuk

verweesd je borsten hangen aan de muur

vlekken op de witte steen

gedachteloos mikken de vogelpikjes
in het zachte rubberen vlees en staan

er is geen zin dan de papieren
reeks van vertekende tekens

leesbaar als onder zandduinen begraven hiërogliefen
uit geschiedenis gevallen taalpuin

geen geluid, geen stem, niets
dat iets van stemming verraadt

raadsel geplet tussen zandkorrel en insect
nu opnieuw en opnieuw in alle tijden
even tijdloos

infectie

dorpsstraat verlamd onder de zon
in de brede boulevards gebeiteld
schaduwen lang en ongebroken

door snelle wandelaars in eerzaam duet
fietsers zonder lint of meet

grafdelvers hebben het druk
de strooiweide te klein
voor de as van één dag
de kaarten vallen elk etmaal verkeerd
alsof ook het lint van dagen gebroken

het deksel klikt op de kist
hij voelt zich opgelicht
woorden hangen achter zijn huig

er valt hem niets in

de mond open en sprakeloos

geen snaar, geen klank, geen gebaar

geen bron breekt het gelid

niets in zijn bezit past nog op de regel

mieren vermenigvuldigen zich

net onder zijn huid

Niet in Grote Gevoelens (1)

Sommige verzen halen de bundel niet of worden last minute geschrapt om het aantal pagina's te beperken. Onder het label 'Gesneuveld' vind je de komende tijd een aantal ervan op deze blog. Alvast een eerste vers dat Grote Gevoelens net niet haalde

dag meisje

dag meisje zeg ik tegen je foto 
één voor elk tot gewoonte geworden perspectief

dag meisje als ik de kamer binnenkom 
dag meisje als ik je van dichtbij passeer 
dag meisje in de verte tussen raam en muur 
dag meisje als ik aan tafel zit tussen het licht 
van het park en het licht in je blik 

dag meisje alsof ik eindeloos aan een ijsje lik

niet met woorden

ik heb je niet met woorden bestormd 
maar met vingers als niet te stoppen 
mollenpootjes je terrein bezet 
je poot voor poot voor me ingenomen 

de blindganger die gravend op de geur 
van je lijf bijna doof en blind op amor stoot 
als op het erts van een lang vervlogen tijd 
een spoor als een onuitgesproken woord 
een klank die herinnert aan een klank 
die herinneringen wekt aan de verwarrend 
warme kilte van de witste sneeuw 

en gravend verder graaft 
je verte ader na ader verkent 
zodat elke nieuwe adergang 
de dood een poot voor blijft

Uit: Engelenspoor, UitgeverijP, 2017, p. 44
Opgenomen in de bloemlezing Van Plato tot Panajotova, gedichten vol passie uit het fonds van P gelicht, samenstelling Johan van Cauwenberge.

hoog op de tenen

is er iets stommer
dan op een bergtop hoog op je tenen te staan
ik moet me inhouden, gewoon voeten schrap zetten
zodat ik stevig sta en bewegingsloos
camera gericht op de vergezichten
die ik één voor één inlijst voor een onbestaande eeuwigheid

de hoge tenen laat ik aan jou
als je dadelijk naar me toe stapt
de top gehaald, mij ingehaald
sta je hoog op je tenen om mijn zweet
weg te vegen, de weg vrij te maken voor je zoen
die me verrast met krasse koelte

bergaf ben je me te snel af
schuif ik klungelig achter je aan
terwijl jij van steen naar steen danst
een onbekend deuntje fluit voor niet eens een cent

ik moet stilhouden om je dans te volgen
mijn ogen neerslaan om in je spoor te blijven
een clowneske wisselslag van oog en stap
steen na steen raak ik achterop

we vinden elkaar ‘s avonds onder de douche
een straal van lauwe koelte spoelt mijn zweet weg
we wrijven elkaar in met wolkjes zeep en blazen
snuifjes limoen in het rond

beneden vlieg je op het donkere brood af
je breekt het voor de eerste slok
voor we de avond te water laten met wijn en prik
vis uit de rivier, vlees uit het dal en groenten uit de tuin

in de bedding van het bed vatten we de dag samen
schrijf ik wijsvingerige sprookjes op je vel van velijn
leg een rebus uit in de rimpels van je huid
laat je gissen, lachen, praatvaren als een vlot in de branding
houd je wakker tot het laatste gebed
tel één voor één je tenen tot de langste zucht van de dag