vergezicht

zwem in de slipstream van de kompaskwal 

ga verhuld als een nachtvlinder 

vermijd draadhangers en webben 

verzamel glimwormen als kerstlichtjes 

zoek de schaduw van hoge bomen 

schuil onder overhangende rotsen 

in ondiepe druipsteengrotten 

drink, spoel en was druppelwijs 

fluister een donker gerande fabel 

tegen zachte zuidenwind in, adopteer dichters 

geef ze te eten zodat ze zwijgen 

sterven moet stil, zonder spektakel 

hooguit een fluwelen zucht als epitaaf 

op de veermatras van de laatste nacht 

hoop dat de zoon als vader opstaat 

zijn woord deelt in open vergezicht

slotscene

glimlach een roestige loper voor geluk 

geen groot gebaar en glitter 

lichaam getekend door jaren 

vingerspel slepend en baldadig 

hij verdwaalt in net en web 

en witte haren, zijn hand hapert 

vuur ontsteekt langs zwerfwegen 

en durende dreven van verwondering 

het is een spel van herhaling 

een stempel die zegen vestigt 

soelaas takelt uit de groteske leegte 

van de diepste vergeetput 

zij speelt zichzelf in telkens dezelfde 

nieuwe rol, rollercoaster van spiegelingen 

papierbloesem vol vuurrode durf 

in ogen en achter de oren 

ze repeteren in dagelijkse parade 

poppenspel van sprookjesfiguur en fantoom 

fruit aan parachutes valt in open mond 

alles om de slotscène voor te zijn

hamerkop

hij is een boze kop 

die vuist van mij 

hij spant zich soms spontaan op 

met dikke aders op zijn blinde wang 

vreemd als hij aan de slag gaat 

hamer aan pneumatische arm 

hij voert een zwierig dansje op 

neemt de andere arm en benen mee 

in al maar gewaagdere passen 

tekent patronen in de lucht 

sneller dan de plotter op het blad 

maar als hij plots stil valt 

is er niets om na te lezen 

geen verklaring op lege lijnen in de lucht 

hier en daar een pijnlijke plek 

en het rechteroog verzonken 

in een donkerblauwe bloem

schroot

wind slaat een haastige maat

onder de draagbalk van de schuur

in de spanlus van touw

hangt geen bevrijding maar

stank van verval

stof in zeef van raamlicht

houtsnippers op de vloer

de kanteling van vergane tijd

niets hoeft nog onthuld

de huls van het huis een bouwval

woorden hangen in de huig

priemen als spijkers in de keel

voorbij de muur één steen dik

veegt wind straat en lucht schoon

verwaait elk greintje en schijntje

tot gehusseld alfabet, letterschroot

één taal

hij heeft maar één taal 

om in alle talen te verhalen 

wat niet op papier past 

het pad waarop hij loopt 

zou een verhaal kunnen zijn 

alle stappen die een weg vormen 

er valt niet aan te ontkomen 

toch wil hij niet vertellen 

maar spreken over wat niet is 

gebonden aan regels, op regels 

wat in witruimte valt 

wat uit stilte spreekt 

wat alle kleuren aflegt 

geen vrucht draagt maar is

schuimkop

zijn hoofd op een kussen van schuim 

hij legt zich bij de nacht neer 

het lichaam zoekt rust draaiend 

in de brede handschoen van laken 

hij bruist na van de dag 

traagschuim van denkbeeld, daad en ervaring 

het nuttige en goede verdonkeremaand 

pijn brandt nog in het weke vlees 

een vormeloos naaldkussen trekt 

door zijn lijf, bijt in knie en schouders 

en in gewrichten zonder naam 

knaagt aan kwetsbare organen 

daagt op in vreemde gedaantes 

verhaspelt tijd en plaats en liefdes 

woorden spreken uit de verkeerde mond 

haar niet langer blond maar zwart 

of wit als uit sneeuw gewassen 

door fee of kol betoverd 

in een ontsporende droom betrapt 

sprookje uit tegenspraak gesprokkeld

sneeuwzwemmen

de witte warreling van wolk naar wereld 

alsof de kern van de reis 

in het rekken van duur ligt 

landing zo lang mogelijk uitstellen 

misschien moet het met schrijven zo 

een korte letterdans als intro 

dan de uitwaaiering van een dichte zwerm zwarte 

vogels op het blad van een hemel 

voor ze landen op het vel van grasblad 

gaten prikken in lichtbellen witte illusie 

woorden als wormen oppikken 

voor hun niet te stillen knaaghonger 

de witte dwarreling is warm als liefde 

de vanzelfsprekendheid van dikke vlokken 

die tijd nemen om een plekje te vinden 

waar ze zwoel en koel tegelijk 

tegen elkaar aan scharrelen 

elke dag opnieuw 

                        ontdooien en versmelten 

Op de laatste vriesdag en de vooravond van valentijn, dit vers uit de bundel Schetsboek (gepland 18/06/2022)

samen

hij ziet de kromming van de boom 
hoe de kruin in het water kaatst
een eeuwige zwemmer op springplank 
die maar niet tot springen komt

een man mankt, herhaalt de knik 
in de rechterknie bij elke stap 
kromt de schouders ter compensatie 
in harmonie naar elkaar toe

een deur die noch dicht noch open kan 
uitgestoken hand zonder tegenhand
golf die breed rolt en schuimend breekt 
alsof niets volgt in het spoor

naadloos noorden voorbij de pool 

niemandsland dat zich in leegte verdubbelt 

toch onzichtbaar op elke kaart 

uit een atlas van spiegelbeelden 

nooit klinkt een samen dat niet 

op amen eindigt

binnentuintje

hoe mooi, een huis 

met een binnenplaats 

een stukje tuin uitgesneden 

netjes binnen geplaatst 

rechthoek perfect omschreven 

door huis en wand 

tuintje als gestileerd aquarium 

een stoel, een tafeltje 

geen geritsel van bomen 

een struik is het hoogste 

wat hier reiken kan 

een stil leven in lijst gezet 

tegels buiten rijmen met binnen 

het groen handig winterhard 

de klimroos vult de zomers 

verrukkelijk met geur en kleur 

hij kan er zichzelf luchten 

op de stoel een vol glas op tafel 

wachtend op het vallen 

van tere rozenblaadjes