dichters

zie 
ze lopen rond in een met woorden volgepend pak 
de kraag van hun hemd, de das vol vastgeprikte papiertjes 
anagrammen in pseudo-tattoos op stukjes bloot gebleven vel 
en op de cirkels die de sokken omspannen als  
banen om een hemellichaam

ze tellen de toverwoorden op de vingers 
op de tenen van lichaam naar lichaam 
zoektocht naar wat niet te vinden valt 

oh ze strooien maar windwoorden in het rond 
blazen bellen balorige niemendalletjes 
verslikken zich in gespeelde en met handen onderstreepte ernst 

ze zijn waarlijk schattig 
de hoofdjes schuin, de ogen opengesperd 
ze staan stil en bewegen aldoor 

de in woorden en jenever gedrenkte mannen

Zweefkracht

waarom zou je niet op de lucht kunnen drijven
de armen wijd gespreid zoals men dat in water doet
moeiteloos moet dat gaan, een zweven zonder zweet

je moet het doen zonder een zweem van twijfel
met overgave en blind geloof
in hoe de lucht je draagt en draagkracht geeft

diepte is niets dan hoogte uit een ander perspectief
al valt geen hoogte te krijgen van de dieptes
waarin je bent afgedaald
de hemel een nog hogere afgrond

wat is vallen anders dan de versnelde film
de te snelle opeenvolging van foto’s
waarin je zalig in de lucht hangt
in die duizenden duizendsten van seconden
die een engel baren

zo is in jou een engel aangezweefd
en zweven doe je nog

stof over het uitgedroogde gras
________
Uit de bundel Engelenspoor, uitgeverij P.