alsof de kern van de reis
in het rekken van duur ligt
landing zo lang mogelijk uitstellen
misschien moet het met schrijven zo
een korte letterdans als intro
dan de uitwaaiering van een dichte zwerm
zwarte
vogels op het blad van een hemel
voor ze landen op het vel van grasblad
gaten prikken in lichtbellen witte illusie
woorden als wormen oppikken
voor hun niet te stillen knaaghonger
de witte dwarreling is warm als liefde
de vanzelfsprekendheid van dikke vlokken
die tijd nemen om een plekje te vinden
waar ze zwoel en koel tegelijk
tegen elkaar aan scharrelen
elke dag opnieuw
ontdooien en versmelten