zelfportret

het dal een tunnel van licht 

weilanden in een versnipperde kraal 

rondom huizen, muren, hagen 

afrasteringen in beton en namaakhout 

op de luchtfoto van de stad 

vindt hij moeiteloos zijn huis 

geheel omkranst door bomen en struiken 

links en rechts de woestijn van millimeter gras 

het kwikzilveren ruisen in hagen 

de ritseling van vogels zonder maat 

stellen stilte samen puur natuur 

het kleine reservaat zijn zelfportret 

op gelijke wijze proeft hij klank 

put hij wisselkleur uit het raam 

tast hij de huid van het blad af 

zacht als een zoen in haar hals

rimpelruis

toekomst klinkt vreemd bekend
een toneelstuk dat na jaren
opnieuw op de planken komt 

soms voelt hij zich oud in
zijn vertrouwde vel, ’s anderendaags
is hij herboren als nooit tevoren 

hoe meer er rondom verdwijnt
hoe minder hij in de spiegel herkent
hoe meer van hemzelf pijnlijk 

wat rest is rimpeling
van vel en ongetelde jaren
een verzameling oudmodische woorden 

hij kan zichzelf niet meer horen
merkt slechts variaties van spraakgebrek
de lispelruis van medeklinkers 

hij denkt dat hij het einde kent
stilleven zonder kijker of passant
een koude vis op wit laken

keerzang

het ogenblik kort na zonsondergang 

dat bloemen licht uitstralen 

een hoogtepunt van helderheid 

 

dingen raken door een dunne waas bedekt 

omtrekken vervagen in diafane gloed 

letters vloeien uit op het blad 

 

huiver klimt op de onzichtbare 

ladder van vingers de palm in 

hij knoopt snel zijn jas dicht 

 

vogels wieken op en verdwijnen 

kristallen stollen tot vaste vorm 

chromatogram van zwarte inkt en water 

 

het tere moment van retentie 

klankneerslag op regelloos blad 

schemering, fase van overgang 

 

keerzang van ontregeling

laatste regel

het begint met een woord 
dat er niet staat, ergens 
tussen tong en lip is blijven liggen 
wellicht onbewust doorgeslikt 
korte opklaring op een regendag 

hij slalomt op de stoel 

tussen structuur en vrije val 

altijd potlood op een blad 

niets ligt vast, alles losjes 

onderweg in wankel evenwicht 

het is een dag van verschuiving 

het schrijfmoment pas op het eind 

van de middag na het vlotte 

handwerk met dweil en trekker 

zoekt hij vrijheid op strakke regels 

het regent minder hard 

de wind is gaan liggen zonder zucht 

hij valt stil halverwege de lijn 

straks een glas rood bij het eten 

en de hoop op een wit gerande hemel 

echt iets voor een laatste regel

bladhemel

de benen van de letter 

u kunt elke kant op 

koprol over een blad 

hij op de top van het ene 

been kijkt wat er op het 

andere staande of gaande

met dichtgeknepen ogen en open mond 

maakt hij een uitdraai van een plan 

loodjeslijst met alleen sterretjes 

denk de hemel op het blad

dicht bij

een kamer zonder mug of wesp 

matras zonder vlooien, lakens die 

ruiken naar pas gemaaid gras 

en bovenal jij naast mij 

we spelen dat we weer jong 

praten in bonte ruikers van klank 

elke wijnrode avond toosten op de dag 

en de volgende die we samen aansnijden 

we ontbijten in de binnentuin 

met zicht op de wolken in je ogen 

en bovenaards, de japanse esdoorn 

brede parasol voor fluisterzinnen 

uitgepraat wisselen we lange 

stiltes uit de ladekast af met klank- 

doosjes van elke streek en zeeën 

met eilanden als reuze leliebladeren 

ik oefen met lintvuur van vingertoppen 

op je huid, de dwarreling van vlokjes 

vrede en wensstofjes die jij aanblaast 

zaden voor bloemrijke verhalen later 

tot we zo dichtbij slapen 

gevouwen in versmolten schaduw

[bij valentijn]

wandeling

hij stapt van straat naar wegel

van beton naar aangestampte aarde

tot velden openvouwen in verlangen

de reiger vliegt over met prinselijke gratie 

kraaien graaien de resten van de akker

onder een stolp van lage wolk

dauw verdampt nauwelijks

bedekt met de doorzichtige vochtdeken

het leven even van gering gewicht

zij geeft op luciferbenen de pas aan

hij volgt in het smalle spoor

als door elastiek verbonden 

zij stappen de resten van leegte af

elk jaar blijft er minder over

om het wit van een open einde in te vullen