hij stapt van straat naar wegel
van beton naar aangestampte aarde
tot velden openvouwen in verlangen
de reiger vliegt over met prinselijke gratie
kraaien graaien de resten van de akker
onder een stolp van lage wolk
dauw verdampt nauwelijks
bedekt met de doorzichtige vochtdeken
het leven even van gering gewicht
zij geeft op luciferbenen de pas aan
hij volgt in het smalle spoor
als door elastiek verbonden
zij stappen de resten van leegte af
elk jaar blijft er minder over
om het wit van een open einde in te vullen
1 opmerking:
Weemoedig mooi ! Dank !
Een reactie posten
Reacties worden na controle geplaatst