pink balans

leeg en kaal de witte schaal 

met slechts de schaduw van een hand 

teken van nutteloze tederheid 

dag van handen die vallen 

zijn linker hangt ’s morgens 

tussen bed en bodem 

haar hand in zijn hals 

siddersein over bedrading 

kortsluiting – hij staat stil 

strak in de lucht gespannen 

tussen uiteinden buiten bereik 

als een flikkerlicht boven een straat 

die in een verveloze verte vervaagt 

zonder afdruk na te laten 

in de krant ’s anderendaags 

hij loopt al een leven op lucht 

eet volkorenbrood en rijst met groente 

drinkt een zoveelste kop koffie 

zijn pink houdt het precaire evenwicht

springveer

hij merkt op wat hij

liever niet wil zien

druppels glijden lijdzaam van het raam

spiegelen grijze stippen op het blad

wind blaast de wijde jurken

van de bomen van links naar rechts

plukt elk verkleurend blad

wat los ligt rolt over straat te hoop

hij herkent geen droefheid in herfst

de mengbeker van de dag grijs

en net iets anders gevuld

tong, neus en oog nemen de maat

verbinden de communicerende vaten

van buiten en binnen met 

onzichtbare draden in talloze richtingen

begin- noch eindpunt beschreven

hij luistert zonder stethoscoop

naar de hartslag van woorden

de bloeddruk van korte zinnen

die spreken in de maat van springveren 

hemel in aubergine

hij verzamelt tekens 

letters in het hout 

van schedels gekerfd 

een onwillekeurige herinnering 

aan een tijdperk van doornige hagen 

groei en snoei in beheerste begrenzing 

het landschap ontcijferbaar 

uit decades van menselijk ingrijpen 

afwisseling van lappendekens 

ontbolstering van kastanjes 

de ingekookte stoofpotjes vol herfst 

en glazen vervuld van rood sap 

die dorst lessen en dorstig maken 

in een snelle wals van seizoenen 

van schaarste, droogte en overvloed 

en dan op een late avond 

een geur van fosfor en flitsen 

van het lichtste wit tegen de hemel 

in strak uitgestreken aubergine

kaart

landkaart van het geleefde leven 

lichaam in langzame verkreukeling 

nog met platbodem boot bevaarbaar 

tussen rotspunten van geraamte 

de duwvaart laadt hem op 

voor de niet te schatten tijd 

op de wieltjesstoel voor het raam 

het wiebelende betasten van woorden 

voorproeven, wegen en meten 

uitproberen in de summiere context 

van een eerste aanzet, een beeld 

dat op verbeelding voort borduurt 

het stompje potlood kleiner dan zijn duim 

toch al een kleinduimpje in zijn soort 

hij heeft de stroming mee voor een 

groeiend flottielje van stille klank 

kijk ze botsen bijna tegen randen op 

of is het de duikboot van de nacht 

die zijn spoor klievend om golft 

morgen is hij klaar voor het vervolg

sapje

leg geen meetlat langs je lijf
tel je stappen niet
hinkel niet op oneven getallen
vink geen vakken af
 
versnipper formulieren tot confetti
lees niets dat alleen nu relevant is
alles speelt in het ene vak
dat met je mee stapt als een brede jas
 
vergeet de mythische schaduw
grachtengordels vol verleden
kies een kale witte kamer
een vlak tafelblad afgeboord met boeken
 
ga zitten bij het peertje van de nacht
schil de dagvrucht boven het blad
vertaal de kleuren 

                            van haar sap

________________________________________

opgenomen in de bundel Schetsboek (18/06/2022)

dichterlijn

hoe aanvangen een onmogelijke vraag 

niemand heeft dit blad gemerkt 

geen vak duidt: hier beginnen 

hij vat aan waar er plaats is 

onderaan, in marges, in hoeken 

en achterkanten, nauwelijks leesbaar 

in het net vangt hij alleen golven 

verdwenen zodra opgehaald 

blind tast hij in een lege zak 

hij gooit een lettergreep op het blad 

visje om de snoek te vangen 

niets gebeurt, inkt meteen droog 

zelfs met oude wijsheid komt hij nergens 

niemand neemt op, de dichterlijn doof 

kaars uit voor hij heeft geblazen

innodiging

Valentijn, het speelveld van kwetsbare grote gevoelens, daarom hier een vers uit de bundel Grote Gevoelens (uitgeverijP, 2020, 80 p.), geïllustreerd met schilderijen van Evelien Sergeant:

laat me laaien aan je lichaam

je voor waar merken

je voor lief nemen

laten we de tijd opnieuw

ijken met tijdloosheid

dit elementaire verbond 

van proton en elektron

laten we samen tien-

dimensionaal één zijn

verankerd, verdonkeremaand

laat je lichaam laveloos gaan

liggend tussen leven en dood

over de rand der dingen heen

waar jij en ik alleen

wij zijn

inktveeg

hij slaapt, een sloep op nachtzee 

insect in een halve okkernoot 

hoort gelach in de golfslag 

het onstuimige schuim van een droom 

hij draait onder dubbeldeken van dons en wol 

zoekt een wak om in diepte te verdwijnen 

vindt opening in slaap, de wekker op vier bevroren 

het moment van roerloos evenwicht 

tussen gaande en kerende strandgolf 

milliseconden tussen het klikken 

van de klok, alsof tij zich 

in het eigen mechaniekje verslikt 

hij vaart over verticale lijnen 

loodrecht op de richel van de horizon 

spreekt zacht tegen de stroom in 

schildert tekens voorbij de kantlijn 

vloeit uit in paarse vegen inkt