slotscene

glimlach een roestige loper voor geluk 

geen groot gebaar en glitter 

lichaam getekend door jaren 

vingerspel slepend en baldadig 

hij verdwaalt in net en web 

en witte haren, zijn hand hapert 

vuur ontsteekt langs zwerfwegen 

en durende dreven van verwondering 

het is een spel van herhaling 

een stempel die zegen vestigt 

soelaas takelt uit de groteske leegte 

van de diepste vergeetput 

zij speelt zichzelf in telkens dezelfde 

nieuwe rol, rollercoaster van spiegelingen 

papierbloesem vol vuurrode durf 

ze repeteren in dagelijkse parade 

poppenspel van sprookjesfiguur en fantoom 

fruit aan parachutes valt in open mond 

alles om de slotscène voor te zijn

__________

Uit de bundel verdraaide liefde  Voorstelling: 20/12/2025 om 15u30 in de grote zaal van het LANDGOED DE CAMPAGNE, Gijzelstraat 12, 9031 Drongen. Uitnodiging volgt later nog. 

Een plaats reserveren kan via mail aan janmmeier7@gmail.com. 

RESTWIT

hoe de lat ook ligt op het blad

tussen de regels hangen vrees en hoop 

in ongeveer gelijke proporties voortdurend 

op zoek naar een onmogelijk evenwicht 

het lijkt een reflectie voor wat er in 

hoofd, maag en darmen speelt 

de spiegeling nooit geheel accuraat 

net zo min als een woord precies 

die ene waarneming vorm kan geven 

nooit valt de fysieke werkelijkheid 

samen met de talige representatie 

klinkt het woord scheet op dit blad 

heel anders in het hoofd van een lezer 

dan in de realiteit van deze kamer 

het verband een draadje in de wind 

net zo lang wachten op windstilte 

als de waarheid op de lippen 

van die zelf bedachte vleugelloze engel 

telkens glipt iets weg, lost op in het rest- 

wit van het zuinig beschreven blad

voornemen

wissel een blik, ruil je huid 

voor haar warmte, verberg oude wonden niet  

licht je woorden bij met een lach 

wees niet bang maar teder 

toon je open en terughoudend tegelijk 

zeg waar je voor gaat en staat 

moedig de groei van kind en boom aan 

schenk aandacht en zorg zonder berekening 

metsel geen ramen dicht 

speel een onbedacht spel, zo maar 

huppel en struikel over voet en woord 

als je het bed in duikt, kijk 

haar lang aan voor het licht dooft 

je weet nooit of zij of jij 

de volgende morgen haalt

kop

geen vlucht op ademkracht 

alle gewicht moet losgelaten 

tot vleugellichte luiheid blijft 

een hoofd zonder gedachten 

zo gebeurt wat kan, vingers 

dansen in de kom van een hand 

verkennen de verhevenheid van buik en 

borst een landschap in ritmische beweging 

alsof hij vel na vel verliest 

wakker in een verduisterde kamer 

een ongefixeerde foto in doka 

drijvend in een waterbak 

hij wacht tot hij geheel alleen 

op het plein staat, de sleutel van de zijdeur 

van de kerk in een spitse steeg voor een 

handvol munten van de koster geleend 

er staat een kop boven de deur 

die al jaren uit de brokkelige nis 

lijkt te vallen verlijmd in duivenstront 

een rimpelige griekse godenkop

één meter

in die ene meter 

tussen stoel en raam 

vouwt een doolhof open 

waarin hij keer op keer vastloopt 

alsof hij door romig water 

waadt, nauwelijks vooruit raakt 

de zon boven gespijkerd staat 

en hij in de grond geworteld 

hij wou dat hij zich los kon zingen 

zijn stem schor en korrelig als schuur- 

papier, mensen horen hem niet 

schrikken als hij luider aanheft 

in wat hij ook onderneemt 

een roeier die eendere rondjes 

draait, de cadans niet vindt om 

de spanen te laten dansen 

hij valt stil, uitgeput 

met armen van uitgerekte draad 

een hart dat tot barstens bonst 

een bom in het lege hoofd