wit gedicht

het laken strak gespannen

voor de oprit naar de poort

barrière en witte vlag

het lijkt wel een gedicht

zoals het van rechter bovenhoek

tot linker onderhoek geheel wit is

open staat voor het bestaan

nog zonder vlek of kleurspat 

een beetje als het nauwelijks gevulde blad

of het jonge blad van de liefde

leeg betekent het geheel niets

vol gepend staat er in het beste geval

een vers, een handtekening

een korte baldadige ballade

waarvan hij een hele voorraad heeft

het bol geblazen laken leest als vreugde

scheur is schade in het kwadraat

omdat zij uit zichzelf verder splijt

spanning loopt leeg, laken rolt op 

het vers blaast de laatste adem

jaarring

gekneld in de jaarringen van zijn rug 

stapt hij door los zand naar aanspraak 

in de hitte van hoogzomer smacht 

hij smeltend naar een dik pak sneeuw 

hij vouwt nagenoeg lege pagina’s 

tot boot, vliegtuig of raket 

ze halen hooguit een meter of drie 

niet kwaad want ruimtetuigen trekken 

reddeloos richting venus en mars 

kanootjes die naar de sterren peddelen 

liever scheppen mensen slagroom, strooien suiker 

overstemmen ze het getik van de klok 

geruchten over bommelding en aanslag 

liever blussen ze het vuurtje met hun plas

t-dansant

zonder wortel geen groei

het lot van de ontwortelde 

onder notenboom en moeraseik tintelt 

licht door het dichte bladerdak 

het leven aan de tuintafel verloopt 

in speelse menging van schaduw en 

sintels licht tussen kopjes, borden en glazen 

gedempte woorden en getik van bestek 

een linkerhand en een rechter 

twee krabben in zachte versmelting 

als padden in een bizarre bol 

verlijmd tot een kosmos in miniatuur 

kaars en notenblad houden muggen weg 

zo blijft het ballet voor klank en hand 

onverstoord, een precaire prelude 

van vingertoppen op houten tafel 

t-dansant van blikken en vingers 

onder de brede parasol van blad

hoe zij uitvloeit

hij ziet hoe ze uitvloeit

inktvlek op het blad van laken

haar tepels kleuren paars

ogen lekken in verdunnend blauw

ze wiegt haar benen en zichzelf

op zoek naar een evenwicht

een middelpunt dat er nooit was

de luchtbel links of rechts in een waterpas

hij wrijft de tralies uit zijn ogen

beweegt armen en benen, jaagt

het bloed naar zijn koude voeten

zijn hoofd kleverig na de nacht

de kamer wit en vertrouwd

niet langer dakloos, geen zwerver

hij rijdt zijn auto niet het ravijn in

moet niet op zoek naar een vrouw

die zelfbewust naar haar spiegelbeeld kijkt

de dag glimt van het morgenlicht

hij zwaait naar vaste grond

het hout dat hem al jaren draagt

voren trekt, sporen drukt

in de nerven van zijn vel

opnieuw

hij weet niet wat hij zal 
het potlood hangt in twijfel 
dag druilerig, het bord nat 

de regel beweegt tussen grond en vlucht 

spattend als water in vrije val 

slepend als grootmoeders verstilde wals 

de slager hakt een been middendoor 

breekt een karkas in grove stukken 

snijdt een mooi stukje los uit de dood 

schuift het over de toonbank 

hij knikt met woordeloze dank 

voor het blad scherpt hij het potlood 

opnieuw en opnieuw