lentevers

wie laat niet graag 

de lente lachen in de groeiende 

lengte van haar dagen 

zelfs in verzen verschijnt de zon 

biedt het licht houvast aan de dag 

ligt in de nevel over het land 

hitte smeulend in hinderlaag, aardse tegen- 

hemel van een van goden vergeven ether 

laat het lofdicht over de dijk oprijzen 

een lied van weelde dat ons omkleedt 

woorden zingt in duizend monden 

notenbalken als rimpels op de vlakke akker 

laat dromen in bloemige daden bloeien 

laat lente ons in lange jaren uitdragen 

een lied van lettergrepen woord voor woord 

in het avondrood van een aangebroken brood 

wie zoekt in dit licht nog evenwicht 

wie leest in de bloemstamper 

iets anders dan geboorte 

bijenvreugd vrucht van laailichtende lente 

afgebiesd door flinterlicht van vijverriet 

oh, laat het verval zijn gang gaan 

tegen de baksteen van kale kades 

hier aan het water ligt het licht 

ingelijst in het raam van een gedicht

een weg

er is geen rechte weg 

maar een reeks mogelijke wegen 

een willekeurig kwadrant op de stafkaart 

toont een ragwerk van straat tot veldwegel 

de eerste stappen geven richting 

net als de beginwoorden van een tekst 

kijk maar: hij neemt je bij de hand 

stap na stap, regel na regel, inzicht na uitzicht 

hij zet je op een onbekend spoor 

dat hij met elke lettergreep uitzet 

keien op elkaar gestapeld tot iets als eenheid 

onder eigen gewicht verzakt en met kleur gemerkt 

bevestiging van een vermoeden 

versteende hoofdknik langs de route 

het is duidelijk, je bent niet de eerste 

dit pad je bestemming van de dag

slakkenspoor

breek mijn schelp 

bevloei me met klanken 

uit de kleurdoos van je stem 

reken me uit 

schets alle geometrische veelhoeken 

in het harige vlak van de mat 

teken op mijn huid 

de ronde vormen van je letters 

bedruk me met woorden en volzinnen 

wikkel me in lakens 

van litanie, doop me dagelijks 

in antieke en kersverse refreinen 

zing voor me 

die niet zingen kan, til me 

op je tong tot de hoogste toon 

ik luister gekluisterd, noteer mompelend 

een vers met vingers van hoogtevrees 

het potlood trekt een grijs slakkenspoor

________________________________

Slakkenspoor, uit mijn volgende bundel: verdraaide liefde

schijn

hij is niet wie hij lijkt

ik ben niet hem ook al

vloeit hij uit mijn pen

hij is het masker van de dag

ik stel zijn masker samen

hanteer het potlood als dirigeerstok

soms gaat hij met mijn verhaal

aan de haal, een hond die

zijn meester vergeet – even

het blad is zijn podium

daar zit hij vaak alleen

hoort de stem niet uit de souffleurbak

het is een spel van nemen en

geven, van pas en tegenpas

een dans met de eigen schaduw

onduidelijk wie de dans leidt

_________________________________

Uit de bundel met werktitel: tweeling, meerling

jaarring

gekneld in de jaarringen van zijn rug 

stapt hij door los zand naar aanspraak 

in de hitte van hoogzomer smacht 

hij smeltend naar een dik pak sneeuw 

hij vouwt nagenoeg lege pagina’s 

tot boot, vliegtuig of raket 

ze halen hooguit een meter of drie 

niet kwaad want ruimtetuigen trekken 

reddeloos richting venus en mars 

kanootjes die naar de sterren peddelen 

liever scheppen mensen slagroom, strooien suiker 

overstemmen ze het getik van de klok 

geruchten over bommelding en aanslag 

liever blussen ze het vuurtje met hun plas