RESTWIT

hoe de lat ook ligt op het blad

tussen de regels hangen vrees en hoop 

in ongeveer gelijke proporties voortdurend 

op zoek naar een onmogelijk evenwicht 

het lijkt een reflectie voor wat er in 

hoofd, maag en darmen speelt 

de spiegeling nooit geheel accuraat 

net zo min als een woord precies 

die ene waarneming vorm kan geven 

nooit valt de fysieke werkelijkheid 

samen met de talige representatie 

klinkt het woord scheet op dit blad 

heel anders in het hoofd van een lezer 

dan in de realiteit van deze kamer 

het verband een draadje in de wind 

net zo lang wachten op windstilte 

als de waarheid op de lippen 

van die zelf bedachte vleugelloze engel 

telkens glipt iets weg, lost op in het rest- 

wit van het zuinig beschreven blad

voornemen

wissel een blik, ruil je huid 

voor haar warmte, verberg oude wonden niet  

licht je woorden bij met een lach 

wees niet bang maar teder 

toon je open en terughoudend tegelijk 

zeg waar je voor gaat en staat 

moedig de groei van kind en boom aan 

schenk aandacht en zorg zonder berekening 

metsel geen ramen dicht 

speel een onbedacht spel, zo maar 

huppel en struikel over voet en woord 

als je het bed in duikt, kijk 

haar lang aan voor het licht dooft 

je weet nooit of zij of jij 

de volgende morgen haalt

kop

geen vlucht op ademkracht 

alle gewicht moet losgelaten 

tot vleugellichte luiheid blijft 

een hoofd zonder gedachten 

zo gebeurt wat kan, vingers 

dansen in de kom van een hand 

verkennen de verhevenheid van buik en 

borst een landschap in ritmische beweging 

alsof hij vel na vel verliest 

wakker in een verduisterde kamer 

een ongefixeerde foto in doka 

drijvend in een waterbak 

hij wacht tot hij geheel alleen 

op het plein staat, de sleutel van de zijdeur 

van de kerk in een spitse steeg voor een 

handvol munten van de koster geleend 

er staat een kop boven de deur 

die al jaren uit de brokkelige nis 

lijkt te vallen verlijmd in duivenstront 

een rimpelige griekse godenkop

één meter

in die ene meter 

tussen stoel en raam 

vouwt een doolhof open 

waarin hij keer op keer vastloopt 

alsof hij door romig water 

waadt, nauwelijks vooruit raakt 

de zon boven gespijkerd staat 

en hij in de grond geworteld 

hij wou dat hij zich los kon zingen 

zijn stem schor en korrelig als schuur- 

papier, mensen horen hem niet 

schrikken als hij luider aanheft 

in wat hij ook onderneemt 

een roeier die eendere rondjes 

draait, de cadans niet vindt om 

de spanen te laten dansen 

hij valt stil, uitgeput 

met armen van uitgerekte draad 

een hart dat tot barstens bonst 

een bom in het lege hoofd

laatavondlied

ik schuil in de schemer van je wimpers

trek sporen in het rouge van lippen

echo hun stille mompel

mijn vingers zalven het soevereine vel

met het parfum van kruidige olijfolie

en de kracht van onkruid

de gespannen spier van een jonge stier

het vlagvuur van hoogzomer

terwijl ik voor je vruchten pluk

het avondmaal bereid

de koele wijn proef, je glas vul

met vijvers als bloedrode ogen

’s nachts zullen kraaien over je waken

______________________________

Uit mijn volgende bundel verdraaide liefde.

De presentatie is gepland op 20 dec. 2025 om15u30 in de grote zaal van de Campagne, Drongen.

Vier gedichten waaronder dit verschenen in Poëziekrant 2025-3.

slagveld

hij zoekt niet hij wordt gevonden 

dat is het wonderlijke van het wonder 

hij heeft het tussen de vingers 

maar weet niet wat het is 

als de les langzaam doordringt 

is het leven onherstelbaar opgebruikt 

trilt de draad even door als muziek 

die naklinkt in het hoofd 

er is een punt als een put 

waar einde en begin samenvloeien 

hij is nog niet zo ver maar 

op een haar na tastbaar nabij 

hij denkt aan lang geleden 

jongen wakker bij oosterlicht 

voelde zich een vloeiblad 

zonder omtrek voor wat hij dacht 

en zag in enge wanen 

een slagveld tussen duivel en engel

een weg

er is geen rechte weg 

maar een reeks mogelijke wegen 

een willekeurig kwadrant op de stafkaart 

toont een ragwerk van straat tot veldwegel 

de eerste stappen geven richting 

net als de beginwoorden van een tekst 

kijk maar: hij neemt je bij de hand 

stap na stap, regel na regel, inzicht na uitzicht 

hij zet je op een onbekend spoor 

dat hij met elke lettergreep uitzet 

keien op elkaar gestapeld tot iets als eenheid 

onder eigen gewicht verzakt en met kleur gemerkt 

bevestiging van een vermoeden 

versteende hoofdknik langs de route 

het is duidelijk, je bent niet de eerste 

dit pad je bestemming van de dag

slakkenspoor

breek mijn schelp 

bevloei me met klanken 

uit de kleurdoos van je stem 

reken me uit 

schets alle geometrische veelhoeken 

in het harige vlak van de mat 

teken op mijn huid 

de ronde vormen van je letters 

bedruk me met woorden en volzinnen 

wikkel me in lakens 

van litanie, doop me dagelijks 

in antieke en kersverse refreinen 

zing voor me 

die niet zingen kan, til me 

op je tong tot de hoogste toon 

ik luister gekluisterd, noteer mompelend 

een vers met vingers van hoogtevrees 

het potlood trekt een grijs slakkenspoor

________________________________

Slakkenspoor, uit mijn volgende bundel: verdraaide liefde

schijn

hij is niet wie hij lijkt

ik ben niet hem ook al

vloeit hij uit mijn pen

hij is het aanschijn van de dag

ik stel zijn masker samen

hanteer het potlood als dirigeerstok

soms gaat hij met mijn verhaal

aan de haal, een hond die

zijn meester vergeet – even

het blad is zijn podium

daar zit hij vaak alleen

hoort de stem niet uit de souffleurbak

het is een spel van nemen en

geven, van pas en tegenpas

een dans met de eigen schaduw

onduidelijk wie de dans leidt

_________________________________

Uit de bundel met werktitel: tweeling, meerling